De gezamenlijke pijn van kinderen die niet mogen zijn wie ze zijn

Welke kinderen hebben het moeilijk op school? Welk type kinderen zitten in het Speciaal Onderwijs, krijgen maatwerk op een andere locatie of zitten thuis? Waarom maken ouders zich zo druk wanneer het met hun kind niet lukt op school? Wat is hun gezamenlijke pijn?

De pijn zit hem in het buitensluiten of 'anders' zijn. 

Je wordt buitengesloten omdat je anders bent, anders leert, anders waarneemt, een andere manier van informatie verwerken hebt, je anders gedraagt.

Buitensluiten raakt jou als kind en raakt jou als ouder diep in je ziel. Jij of je kind wordt namelijk ontkoppeld van het systeem.

Buitensluiten gaat vaak door in het volwassen leven. Op de werkvloer tot zelfs in verpleeghuizen toe. Het levert onnodig leed op en heeft veel schade tot gevolg. 

Al enige jaren verdiep ik mij in de thuiszitters problematiek. Het laat mij niet los omdat ik het zelf mee heb gemaakt en nog steeds mee maak.

Ik wil de wereld bewust maken van waar wij eigenlijk mee bezig zijn. Ook wil ik ouders een hart onder de riem steken. Het ligt niet aan jou. Het is onze maatschappij die het anders zijn (vaak onbewust) niet tolereert. 

Vorig jaar ben ik begonnen met het maken van het tijdschrift 'De Reis van Pippi Langkous. Het is een blad voor creatieve, van-zichzelf-bewuste, ondernemende buitenbeentjes, vrije geesten en personen met een passie. Voor dit blad neem ik diepte interviews af. Uit de verhalen blijkt vaak dat mensen ergens diep geraakt zijn in hun jeugd of in de periode dat zij zelf kinderen hadden of hebben. 

Die pijn speelt vaak nog steeds door in het werk wat deze mensen doen.

Sommigen zijn kindercoach geworden, of leraar, of aanklager tegen het onderwijssysteem, hebben een eigen school opgericht, houden zich bezig met bewustwordingsprocessen, zijn strijders geworden voor innovatief onderwijs, houden zich bezig met geluk enzovoort enzovoort.

Klik op de cover van De Reis van Pippi Langkous om het blad digitaal te kunnen lezen.

De gemeenschappelijke deler is weer: Ze hebben de pijn van het 'anders' zijn of buitensluiten ervaren bij zichzelf of bij hun kind(eren).

Om welk type kinderen gaat het dan?

- Kinderen met diagnoses zoals autisme, ADHD, dyslexie, ODD, DCD en      noem maar op

- Kinderen die hoogbegaafd en/of hoogsensitief zijn

- Kinderen die gepest worden om hun anders zijn

- Kinderen met angststoornissen zoals selectief mutisme

Deze groep loopt schade en traumatische ervaringen op in hun leven doordat zij niet mogen zijn wie ze zijn. 

In 2015 heeft LINDA magazine een artikel gewijd aan thuiszitters. De titel was: Uitgekotst door het systeem. Misschien vind je het leuk om de verhalen van Jesse, Rebecca, Dé, Daphne en Rafaël nog eens te lezen. Hieronder vind je de link. Ik kondig in het artikel aan dat ik een boek wil schrijven over wat ik van kinderen zoals Jesse, Rebecca, Dé, Daphne en Rafaël leer.

Wat ouders mij vertellen

Ik spreek ouders wiens kinderen suïcidaal zijn, zich zelf verwonden. Zelfbeschadiging is een manier van uitdrukken en het omgaan met diepe angst en emotionele pijn. Jezelf verwonden is de enige manier waarop je weet hoe om te gaan met gevoelens als verdriet, zelfhaat, leegte, schuld en woede.

Ik spreek ouders wiens kinderen kiezen voor drugs, gameverslaving of zich aansluiten bij criminele groepen om erbij te horen.

Ik spreek ouders wiens kinderen een enorme allergie tegen school op bouwen. Dit kan zich uiten in zwaar onderpresteren, niet meer doen wat anderen van je willen, een negatief zelfbeeld, onhandelbaar zijn in de groep, in zichzelf gekeerd gedrag en moeite met autoriteit.

De school begrijpt vaak niet waar het gedrag vandaan komt en stuurt vanuit een goede intentie aan op onderzoek. En voila daar komen de labels. Met labels verschuift de aandacht naar de zogenaamde stoornis. Het ligt niet aan school, het ligt niet aan de leerkracht, het ligt niet aan het systeem, het ligt niet aan de maatschappij, het zit in het kind.

Toch zijn we er met zijn allen schuldig aan wanneer kinderen ontkoppeld worden. Het is namelijk het resultaat van ons hokjesdenken, onze hokjescultuur waarbij we uit gaan van een norm. Pas je niet binnen die norm, dan hoor je er niet bij, word je buitengesloten.

Luister en voel maar eens vanuit je hart naar het verhaal van J.D. in onderstaand filmpje. 

Wat kun jezelf doen?

Vanuit onze ziel weten we dat we allemaal één zijn. We zijn allemaal aan elkaar verbonden door onze energie. Het zien van de mens in zijn totaliteit is daarom waar het naar toe zou moeten gaan. 

Sommigen zeggen dat deze kinderen in feite hoogsensitieve nieuwetijdskinderen zijn. Kinderen die een groot intuïtief vermogen hebben dat neigt naar een helder weten. Deze kinderen laten zich niet zomaar iets voorschrijven en hebben vaak moeite met autoriteit en gezag. Ze pleiten vooral voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid.

Volwassenen kunnen hier nog veel van leren.

Als een kind brutaal is, altijd het laatste woord wil hebben, een betweter is, zijn best niet doet, druk en storend gedrag vertoond, zegt dit meer over hoe wij omgaan met gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid volgens Irma Lohman. Irma Lohman is spreker, zangeres, coach en auteur op het gebied van leiderschap, authenticiteit en talentontwikkeling. Zij zegt:

'Mensen de mond snoeren, in welke setting dan ook, is geen optie meer en zorgt eerder voor een negatieve sfeer dan dat het iets positiefs teweegbrengt. De nieuwe generatie pikt dit autoritaire en directieve gedrag niet meer. Ze willen niet meer in een "topdown" systeem werken waarin bovenaf van alles wordt gedelegeerd zonder echte betrokkenheid. Ze willen "bottem up" werken, namelijk met en naast elkaar in plaats van zich een radertje in een systeem voelen. De nieuwe generatie wil kennis en informatie delen, zich verbonden voelen, met ruimte en respect voor ieders mening, om op die manier zichzelf en anderen naar een hoger plan te tillen.'

Ik ben mij heel erg bewust geworden van hoe ons (onderwijs)systeem in elkaar steekt, waardoor buitensluiten bevorderd wordt. Zelf leed ik ook onder het hiërarchisch systeem dat van bovenaf bepaald wordt. Dit past niet meer bij deze tijd. Deze tijd heeft gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid nodig. 

Veel leerkrachten en ouders zijn zich niet bewust van hoe zij eigenlijk van bovenaf met kinderen omgaan. Zij eisen onderwerping. Maar hier gaan zij het in deze tijd niet meer mee redden. Wil je voorkomen dat kinderen opstandig worden dan zul je je bewust moeten worden van jouw gedrag.

Geweldloos communiceren en sociocratie (een bestuursvorm die uitgaat van gelijkwaardigheid van individuen), uitgaan van het unieke van elk kind, stoppen met denken in hokjes, het loslaten van de norm en kijken naar wat er wel goed gaat (talentgericht), co-creëren (een vorm van samenwerking, waarbij alle deelnemers invloed hebben op het proces) zijn de magische tools waar we mee aan de slag moeten.

Door je hier bewust van te worden, kun je zelf ontpoppen tot die persoon die je werkelijk bent, om uiteindelijk tot de ontdekking te komen dat jij boven jezelf kunt uitstijgen en dat je op een dag merkt dat je hoger kunt vliegen dan je ooit voor mogelijk had gehouden, zegt Irma.

Mocht je hiermee aan de slag willen, dan kan ik je het boek van Irma Lohman 'The Voice of Leaderschip' van harte aanbevelen. Irma is moeder van zes hoogsensitieve zoontjes. Zij heeft het boek geschreven voor mensen die hun eigen Voice of Leaderschip willen ont-dekken en ontwikkelen zodat ze het leven kunnen gaan leiden waarvoor ze bestemd zijn.

www.irmaraakt.nl

In haar boek gebruikt ze de bekende metafoor van de rups en de vlinder. Ik wil hem je niet onthouden.

De metafoor van de rups en de vlinder:

Op een dag ontdekte een man een cocon in de natuur. Hij was gefascineerd door het feit dat een rups deze cocon had gecreëerd om zich te ontwikkelen tot vlinder. De cocon had een kleine opening en het moment was aangebroken dat de vlinder probeerde door het gaatje te ontsnappen. Het viel niet mee, het was een ware worsteling. Op een gegeven moment stopte het proces. Het was kennelijk te zwaar om eruit te komen.

De man besloot de vlinder te helpen. Met een schaar maakt hij de opening in de cocon groter. De vlinder kon daarna makkelijk ontsnappen. Maar er was iets vreemds aan de hand. De vlinder had een gezwollen lijfje en gerimpelde vleugels. Raar, maar dat zou straks wel bijtrekken, dacht de man. Niets was echter minder waar, de vlinder bleef misvormd waardoor hij niet kon vliegen.

Toen pas realiseerde de man zich dat de vlinder de worsteling om door het gaatje naar buiten te kunnen nodig had voor de vorming van zijn lijfje. Door te persen, gaat er vocht van het lijfje naar de vleugels waardoor de vleugels stevig worden en de vlinder kan vliegen.

--------------------------------------------------------------

Deze prachtige metafoor laat het belang van de worsteling zien. De vlinder heeft weerstand nodig om zijn vleugels uit te kunnen slaan en te vliegen. Weerstand is lastig maar dus wel noodzakelijk. Ook in je persoonlijke leven is elke confrontatie die je overwint een stap in je ontwikkelproces. Een onderzoekende houding en reflectie zijn noodzakelijke ingrediënten in ‘your way up’.

Een coach of trainer kan je hierin begeleiden. Net als bij de vlinder is teveel hulp fataal. De coach of trainer stelt prikkelende vragen, biedt oefeningen en zet je aan het nadenken. Vervolgens is het van belang dat jezelf de handdoek oppakt en jouw persoonlijke uitdaging aangaat. Op het moment dat je inziet dat de situatie jou helpt in je persoonlijke ontwikkeling heb je de juiste mindset te pakken.

Mijn boek is er gekomen. Al mijn ervaringen heb ik gebundeld in het boek 'Mogen zijn wie je bent, dat is geluk! Over de klokkenluidersfunctie van kinderen met labels, als spiegel voor onze samenleving.

Ingrid Verkuil

Je kunt mij volgen op:

FB: Mogen zijn wie je bent, dat is geluk

FB: Gaaf Kind

FB: De Reis van Pippi Langkous

Het boek is te bestellen via mijn site: 

https://www.gaafkind.nl/5-boek-mogen-zijn-wie-je-bent/

Ook te verkrijgen via de boekhandel en bol.com