Systeemprikker, thuiskomer, onderwijsvisionair en nog veel meer termen voor een thuiszitter

 

Wat willen thuiszitters ons vertellen? Zijn zij misschien de voorvechters van de nieuwe tijd?

 

 

Volgens verschillende deskundigen is er bij mijn zoon sprake van Gilles de la Tourette, dyslexie, AD(H)D, autisme en (hoog)begaafdheid. Die deskundigen zijn het dan ook nog eens niet met elkaar eens. Daarom concludeerde ik als ouder maar dat mijn kind ergens in het grijze gebied zit.

 

Zijn manier van zijn wordt vaak niet begrepen waardoor de ene na de andere school zich handelingsverlegen verklaarde.

 

Zo ervaar ik al meer dan 10 jaar dat de deuren sluiten voor mijn kind omdat hij nergens past. Er wordt overal naar mijn kind gewezen en dit levert bij hem deuken op. Een kind keer op keer buitensluiten en ontkoppelen trekt niemand. 

 

Als ouder van een kind dat 'anders' is, krijg ik zelf ook geregeld de zwarte piet toegewezen. Hier raakte ik vroeger door van de kaart. Nu is dat veranderd doordat ik heb leren vertrouwen op mijn eigen weten, mijn intuïtie.

 

Op school lukt het dus niet. Hij zal moeten leren van het leven zelf en zijn eigen koers moeten gaan bepalen. Als ouder vind ik dat inmiddels prima maar onze maatschappij is nog niet zo ver.

Echt iedereen maakt zich druk om thuiszitters; de politiek, de media, hulpverleners, leerplichtambtenaren....

 

Mijn zoon zei eens: 'Maak je om mij maar geen zorgen, maak je liever druk om al die kinderen en mensen die zich wel door het systeem laten onderdrukken.'

 

 

Via mijn Facebookpagina Gaaf Kind vroeg ik of mensen eens wilden nadenken over een alternatieve term voor 'thuiszitter'. Er kwamen mooie en creatieve reacties.

Hier de ingezonden ideeën:

- een eigen wijze

- een vrije geest

- een kleine zelfstandige

- een op eigen (buiten)benen staande

- een (huis)kamer geleerde

- een (t)huis-didact

- een zelf-zoeker

- een (huis)kamer student

- een binnenhuis architect

- een intern deskundige

- een buitenschoolse geleerde

- een zelf-ontwikkelaar

- een (t)huis wijze

- een zelf specialist

- een anti-systeem deskundige

- een authenticiteit houder

- een blijf-van-mijn-lijf-(t)huis-kind

- een systeem buitenbeen

- een systeem ontloper

- een zelfleerder

- een zelf-leerkrachtige

- een auto-didacticus

- een erkende verhuizer

- een systeemweigeraar

- een systeembevrager

- thuiswerker

- onderwijsvisionair

- vrijbuiter

- zelfschepper

- levensontdekker

- ont-wikkelaar

- homosapiemens

- ont-moeter

- thuiskomer

- systeemprikker

- spiegelkind

- zelflerend kind

- danser des levens

- reiziger zonder eindbestemming

- vernieuwer

- kantelaar

- pionier

- voortrekker

- systeemtransformator

- systeemkietelaar

- omdenker

- wayseeer

- wegscholer

- wegmetscholer

- onderwijs(onder)zoeker

- onbegrepen-door-het-systeem-kind

 

De gemeenschappelijke deler is dat een thuiszitter een systeemgerelateerd verschijnsel is en dat deze kinderen zelf willen leren op eigen wijze. Zij willen of kunnen zich dus niet aanpassen aan het 'gedwongen' systeem. Het systeem zal zich moeten aanpassen aan hen.

 

Wat heeft het labelen van kinderen hiermee van doen?

 

Door kinderen te labelen verschuift de aandacht van het werkelijke probleem. 

Wereldwijd krijgen miljoenen gezonde kinderen en volwassenen onterecht een psychische stoornis aangepraat. De nieuwe DSM doet daar nog een schepje bovenop. Diagnostische drempels zijn verlaagd, waardoor de groep met psychisch abnormale mensen toeneemt en de term stoornis versimpelt. Het gevaar dreigt dat mensen met serieuze psychische stoornissen onbehandeld blijven en normale mensen worden volgestopt met pillen. Die laatste groep is namelijk winstgevend voor farmaceuten.

Een onderzoek uit 2006 meldt dat zesenvijftig procent van de leden van de 170-koppige DSM-IV- en IV-R-commissie één of meer financiële verbindingen hadden met de farmaceutische industrie. 

 

Ik zie thuiszitters als voorlopers van een nieuwe tijd. Een nieuwe tijd waarin het oude schoolsysteem compleet gaat veranderen of zelfs gaat verdwijnen.

Onderwijs kun je verbeteren door het lerend te maken, alleen in een lerend systeem kun je leren. Dit vraagt om een open houding, luisteren naar elkaar, co-creëren en reflecteren. Op democratische scholen en op vernieuwingsscholen hebben ze dit al begrepen.

 

Thuiszitten hoeft niet altijd negatief uit te vallen. Deze kinderen behouden hun onafhankelijk denken en zijn vrije, creatieve geesten. Als zij de ruimte krijgen zullen zij zelf oppakken wat zij nodig hebben.

 

Waar ik mij wel zorgen om maak, is het ontkoppelen van deze kinderen.

Je hebt namelijk anderen nodig waar je je mee kunt verbinden en aan kunt spiegelen. Nou kan dat natuurlijk ook via allerlei clubjes en de sportvereniging maar dat is toch anders. Iedereen wil gewoon ergens bij horen. 

 

Marcel van Herpen verwoord het zo:

"Geen mens verdraagt het om buitengesloten te worden. Als kinderen niet verbonden zijn met anderen en met de wereld om hen heen omdat ze geen toegang krijgen, dan raken ze ook de verbinding met zichzelf kwijt."

 

 

Dr. Kirsten Olson schreef het boek 'Gekwetst door school'. Kinderen kunnen schade oplopen in het schoolsysteem doordat zij bijvoorbeeld langdurig gepest worden of doordat zij zich anders ontwikkelen dan het gemiddelde kind en school hier geen goed antwoord op heeft. Deze schade kan doorwerken tot ver in iemands volwassen leven.

 

In onderstaand filmpje vertelt Olsen dat veel kinderen school als een gevangenis ervaren waar zij hun potentie niet ten volle kunnen benutten. Kinderen hebben de ruimte te nodig om hun talenten en passies te kunnen onderzoeken en ontdekken. Daarvoor is het nodig dat ons onderwijssysteem op zijn kop gaat.

 

 

In plaats van te wijzen naar kinderen en ouders is het verstandiger om naar elkaar te gaan luisteren. Thuiszitters zelf geven ons al veel antwoorden en ouders weten heel goed waar het aan schort.

 

We hebben ingrijpende onderwijsvernieuwingen nodig waarbij het ministerie faciliteert en zich inhoudelijk afzijdig houdt. Geen leerplicht (schoolplicht) maar recht op education vanuit vertrouwen, in de breedste zin van het woord.

 

Er is niet één juiste weg en niet één oplossing, maar als we positieve veranderingen in mensen, organisaties en systemen willen bewerken, dienen we eerst onszelf te veranderen. Zo dragen we allemaal een steentje bij. Het groeiend aantal drop-outs laat zien dat we te maken hebben met een maatschappelijk probleem. Het ontbreekt aan tolerantie ten aanzien van mensen die 'anders' zijn. Maar alle kinderen verdienen het vertrouwen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Het vraagt van ons om anders te gaan kijken.

 

 

Ingrid Verkuil

 

Je kunt mij volgen op Facebook:

Mogen zijn wie je bent, dat is geluk

en

Gaaf Kind

 

https://www.gaafkind.nl/5-boek-mogen-zijn-wie-je-bent/