Via de FB-pagina van Gaaf Kind probeer ik mensen wakker te schudden waar de schoen wringt in onderwijsland, de hulpverlening en de politiek. Doordat ik met Democratisch Onderwijs in aanraking kwam, is mijn visie op onderwijs en op het labelen van kinderen 180 graden gedraaid. Mijn eigen kind past niet in het reguliere gedwongen onderwijs. Hij leert autonoom en op eigenWijze.

Ik zoek naar verschillende oplossingen voor kinderen die zich anders ontwikkelen dan de norm. Thuisonderwijs, onderwijs op maat, innovatieve scholen, ervaringsgericht leren van het leven zelf behoren allen tot de mogelijkheden. Mogen zijn wie je bent vind ik heel belangrijk en negatief of positief labelen is m.i. niet helpend. Ik ga uit van de kracht van ieder kind en elke verandering begint bij mijzelf.

Post Traumatische Stress Syndroom (PTSS) en Legal Abuse Syndrome (LAS)

Veel kinderen lopen op school trauma op doordat het onderwijssysteem niet past of doordat er verkeerd met kinderen wordt omgegaan. Het komt ook regelmatig voor dat kinderen meerdere malen worden afgewezen op scholen, moeten wisselen van school waar zij tevens schade aan overhouden. 

Wat zijn de gevolgen van afwijzing en buitensluiten?

Je wordt buitengesloten omdat je anders bent, anders leert, anders waarneemt, een andere manier van informatie verwerken hebt, je anders gedraagt.

Buitensluiten raakt jou als kind en raakt jou als ouder diep in je ziel.  Je kind wordt namelijk ontkoppeld van het systeem.

Kinderen die anders zijn lopen op school schade en traumatische ervaringen op doordat zij niet mogen zijn wie ze zijn. 

Er zijn ouders wiens kinderen suïcidaal zijn, zich zelf verwonden. Zelfbeschadiging is een manier van uitdrukken en het omgaan met diepe angst en emotionele pijn. Jezelf verwonden is dan de enige manier waarop je weet hoe om te gaan met gevoelens als verdriet, zelfhaat, leegte, schuld en woede.

Er zijn ouders wiens kinderen kiezen voor drugs, gameverslaving of zich aansluiten bij criminele groepen om erbij te horen.

Er zijn ouders wiens kinderen een enorme allergie tegen school op bouwen. Dit kan zich uiten in zwaar onderpresteren, niet meer doen wat anderen van je willen, een negatief zelfbeeld, onhandelbaar zijn in de groep, in zichzelf gekeerd gedrag en moeite met autoriteit.

De school begrijpt vaak niet waar het gedrag vandaan komt en stuurt vanuit een goede intentie aan op onderzoek. En voila daar komen de labels. Met labels verschuift de aandacht naar de zogenaamde stoornis. Het ligt niet aan school, het ligt niet aan de leerkracht, het ligt niet aan het systeem, het ligt niet aan de maatschappij, het zit in het kind of het ligt aan de ouders.

Toch zijn we er met zijn allen schuldig aan wanneer kinderen ontkoppeld worden. Het is namelijk het resultaat van ons hokjesdenken, onze hokjescultuur waarbij we uit gaan van een norm. Pas je niet binnen die norm, dan hoor je er niet bij, word je buitengesloten.

In feite gaat het hier om een groep gevoelige kinderen met een groot intuïtief vermogen. Veel van deze kinderen laten zich niet zomaar iets voorschrijven. Ze pleiten vooral voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid.

Volwassenen kunnen hier veel van leren.

Als een kind brutaal is, altijd het laatste woord wil hebben, een betweter is, zijn best niet doet, druk en storend gedrag vertoond, zegt dit meer over hoe wij omgaan met hen.

Veel leerkrachten zijn zich niet bewust van hoe zij eigenlijk van bovenaf met kinderen omgaan. 

De Jeugdwet gaat er (vaak onbewust) vanuit dat wanneer het niet lukt met een kind op school dit aan de ouders ligt. Of ze gaan er vanuit dat het aan het kind ligt. 

Omdat ik zelf een kind heb dat niet naar school (meer) kan, ben ik mij  gaan verdiepen in schooltrauma en thuiszitters. 

Het onderzoeken, hoe heb ik dat gedaan?

Door met ouders van thuiszitters te praten.

Door te kijken naar wat de wetenschap hierover zegt en hoe wetenschappelijk onderzoek omgaat met het vinden van (causale) verbanden.

Door te kijken naar trauma bij mijn kind om te zien of dit terug te voeren is naar het verleden in onze familielijn.

Door te ervaren wat er gebeurt met ons (ouders en kind(eren) wanneer het niet lukt op school.

Door te kijken naar het effect van Jeugdzorg op families.

Het boek "Traumasporen"  van Prof. dr. Bessel van der Kolk, heeft mij inzichten gegeven over de oorzaken en gevolgen van trauma. 

Anton Horeweg, geeft met zijn boek "De traumasensitieve school", een andere kijk op gedragsproblemen in de klas.

Judith Rich Harris, betoogt in haar boek 'Het misverstand opvoeding' dat de persoonlijkheid van een kind - en daarmee succes of falen in het latere leven - grotendeels door andere kinderen wordt gevormd, en dus niet door ouders. Uit haar onderzoek blijkt dat de invloed van ouders in veel opzichten wordt overschat.

Dr. Karin Huffer, een juriste uit de VS, die onlangs (2018) is overleden, schreef een boek over LAS. LAS staat voor Legal Abuse Syndrome. Het gaat over het effect dat machtsmisbruik heeft op de mens. Het versterkt de vaak toch al aanwezige PTSS. 

Wat doet machtsmisbruik met mensen en hoe traumatiseert hen dit?

Dr. Karin Huffer komt op voor slachtoffers van machtsmisbruik door instanties en organisaties. Zij legt in deze video uit wat dit machtsmisbruik met mensen doet en hoe dit hen traumatiseert.

Alle ballen in de lucht houden, roeien met de riemen die je hebt, inleveren, onderhandelen, zelf de regie nemen, grenzen aangeven, voelen of je nog op de juiste weg bent, twee stappen vooruit, een stap terug, zorgen dat je niet leeg loopt. Er is boosheid, angst, verdriet, teleurstelling, onzekerheid, gevoelens van onmacht, schuld en schaamte. Het vraagt emotioneel het uiterste van je.

Ouders van thuiszitters zullen dit herkennen. Het is een zwaar en lang traject.

Vanaf dat mijn kind in groep 1 zat, is mijn zoektocht begonnen en ik ben er nog lang niet. Hij is nu 16 en gaat al 4 jaar niet naar school.

De klokkenluidersfunctie van kinderen met labels, als spiegel voor onze samenleving